2e update 25-08-2009
Dit is de tweede rondschrijfmail en de laatste voor vertrek naar Italië. Het is nu dinsdagavond en de laatste training is afgelopen zondag afgewikkeld (Ikke, René en Ronald V., met vriend Wilco). Morgenavond rijden we nog wel een klein rondje om te voorkomen dat de benen gaan roesten, maar kalmpjes aan.
Zondag in dat stralende weer een mooie tocht gemaakt door de kop van Noord Holland, ons mooie vlakke land. Wilco was de gids, want die komt uit de kop. Hij is van Sint Maartensbrug, of was het nou Sint Maarten, of Sint Maartensvlotbrug of toch Sint Maartenszee? Moeilijk te onthouden hoor, met al die Sint Maartensdorpies. Hij had ons al lang een tochtje langs het Amstelmeer beloofd en het moest er toch een keer van komen. (Wilco heeft overigens nu echt geen spijt meer dat ie maanden geleden besloten heeft om toch niet mee te gaan naat Italië. Zegt ie …)
Het Amstelmeer, ook weer zo iets: heeft niets te maken met de Amstel, Amsterdam of Amstelveen; het ligt gewoon in de kop van de Wieringermeer, gescheiden van het Amsteldiep, door de Amsteldijk. Dat verzin je toch niet? We zaten te speculeren hoe ze aan die naam zijn gekomen. Volgens mij is het om de mensen in die uithoek het idee te geven dat ze toch een beetje in de wereld wonen, want als je in Van Eewijcksluis, De Haukes of Hippolytushoef woont, dan is dat wel een beetje het einde van de wereld (om nog maar te zwijgen van Oosterklief of Smerp). Maar mooi fietsen kun je er wel, al is de Noorderdijk van Den Oever naar Medemblik een beeeetje zaai. Kom je weer in het oude Westfriesche land, dan wordt het weer mooi hoor. Dus: 145 kilometer volop genoten.
Afgelopen maandagavond maar gelijk m’n laatste koersje gereden bij BRC in de recreantencompetitie. Het enige jammere van de Tour for Life is dat ik volgende week maandag m’n positie in het Jac. Davidson groete- en fruitklassement niet kan verdedigen (zo heet het echt hoor, mooi toch?). Ik sta ongeveer 16e en heb dit jaar zowaar al een paar top 10 klasseringen behaald (http://www.brckennemerland.nl/home/content/view/961/9). Maandag de 7e september is de laatste koers van het jaar (het seizoen loopt van 30 maart t/m 7 september) en het is waarschijnlijk een beetje gekkenwerk om na thuiskomst op 6 september, maandag direct maar weer te gaan koersen (hoewel …ik moet toch m’n welverdiende zak fruit ophalen die iedere deelnemer aan het einde van het seizoen krijgt van de hoofdsponsor :-) )
Woensdag nog ff-ies werken, donderdag inpakken en dan vrijdag wegwezen! All set and ready to go. De opwinding neemt toe en ik hoop maar dat ik nog een beetje aan slapen toekom. Koolhydraten stapelen en rust pakken is het devies. Nou ja, het zal wel loslopen.
Mijn volgende verslagen – als ik eraan toekom – schrijf ik uiteraard vanaf locatie. Ik doe dat dan direct op onze weblog, want ik weet niet zeker of dat wel gaat lukken met de email en dat adresbestand. Dus check: http://msftourforlife.blogspot.com/
Groeten, Jeroen
1e update 21-08-2009
Dit is mijn eerste rondschrijfmail aan alle supporters, familie, vrienden en andere belangstellenden van mijn deelname aan de Tour for Life. Vooral diegenen die ons team hebben gesteund (en mij in het bijzonder) nog heel hartelijk dank. En diegenen die het nog niet hebben gedaan, het kan nog hoor!
http://2009.tourforlife.nl/FormSponsor.aspx?content=Sponsor%20Formulier&selected=T10
Als je geen prijs stelt op deze rondschrijfmail: verwijder je ‘m gewoon. En stuur ‘m gewoon door als je denkt dat je er ander ook een plezier mee kunt doen.
Het aftellen was al even begonnen, maar nu komt het echt dichtbij: volgende week vrijdag reizen we richting Italië, om daar zaterdag aan te komen en dan start zondag 30 augustus de Tour for Life: editie 2009 en de allereerste keer! In totaal ongeveer 90 renners, zo’n 40-50 vrijwilligers en al ruim twee ton bij elkaar gebracht voor het goede doel!
Ben ik er klaar voor? Ik ben geneigd om ja te zeggen, maar weet ik veel: hoe kun je klaar zijn voor iets wat je nog nooit heb gedaan? Getraind op de Veluwe, in Limburg, de Ardennen en vooruit: Sauerland. Maar de Alpen… da’s een ander verhaal. En acht dagen achter elkaar?
En we starten zonder aanloop bergop. Toch wel even slikken hoor, dat hoogteprofiel van de Colle dell’Agnello (Zie http://www.climbbybike.com/profile.asp?Climbprofile=Colle-dellAgnello&MountainID=1894 Enne… het vlakke begin slaan we over)
En ik heb er toch een zin in!! Nog drie werkdagen en dan stap ik even in het eenvoudige ritme van de (top)sporter: slapen, eten, drinken en fietsen: lekker simpel.
Lekker simpel ja, maar wel in een wereld van de high-tech. De route wordt gevolgd van GPS navigatiesystemen op de fiets (2 per team); we zijn per tracker te volgen op het internet (ook 2 per team, zie de homepage van http://2009.tourforlife.nl/ en klik maar eens op het plaatje van volg de ploegen). En omdat wij zijn gesponsord door Schaart communicatie, krijgen wij als team allemaal ‘oortjes’ voor de verbinding met onze volgwagen. En onze sponsor Galaxy1 heeft een Explorer 300 geleverd (whatever that is, zeker een soort Dongel, maar dan anders), waarmee het AzG team – wij dus - vanaf elke plaats internetverbinding kan maken, en zodoende verslag kan doen van al het wel en wee van die dag. Ik heb dus ook geen smoes om geen tussentijdse verslagen te doen (telt uitgeput zijn als smoes?). Kijk ook eens op onze weblog: http://msftourforlife.blogspot.com/
We zijn helemaal compleet: 9 man en een vrouw (onze supervrouw Tilly), een volgauto met chauffeur, onze technisch begeleider Fried en we hebben een masseuse: Diana! Da’s nog een vondst geweest zeg: ‘gevonden’ via een opleidingsinstituut voor sportmassage. We moeten nog kennismaken, maar wij verheugen ons natuurlijk enorm op haar en vooral haar handen .
Één man van ons team is nog een grote onbekende: Marc Booth uit Canada. Zijn reputatie is hem vooruitgesneld; hij schijnt semi-prof te zijn geweest in Spanje en rijdt nog veel wedstrijden in Canada. Nou ja, dan kan hij onze kopman zijn, dat haalt de druk weer van mijn schouders, want anders wijzen ze mij nog aan. Die schouders waren overigens al niet zo breed, maar nu ben ik zo afgetraind als een spijker: het 40-plus vetrandje om m’n middel is zo goed als verdwenen en verder zit alles strak in het vel: ik weeg minder dan 80 kilo (met m’n 1.92 m) en m’n bodybuildende zoon Stefan kijkt me regelmatig meewarig aan. Maar ja, ik hoef die kilo’s niet mee in de bergen. En de benen? Die zijn goed en glad (!). Ja hoor, het scheermes is erover gegaan, zodra ik hoorde dat we een masseur (m/v) hadden. Ik moet toch ook een beetje aan Diana denken? Nog ff over die Marc uit Canada: hij stuurde me nog een foto van zijn net nieuw aangeschafte fiets: daar kan ik in ieder geval niet tegenop (zie bijlage). Tot de volgende nieuwsmail!
Groeten, Jeroen
Na de Izoard voorbij Briancon richting de Lautaret. 
Die is niet zo steil, maar de wind stond op de kop en het was behoorlijk warm geworden. De vraag of we nu wel of niet de Galibier ‘erbij zouden doen’ werd uitgesteld tot boven op de Lautaret. Alleen Peter en ik wilde misschien nog en we besloten dat Daan de doorslag moest geven. Nou, Daan had tegen die tijd z’n bravoure ook een beetje verloren en we vonden het wel welletjes. Het vooruitzicht van een mooie lange afdaling naar Le Bourg d’Oisan was te verleidelijk en we hebben de grote Galibier dus rechts laten liggen (moet ik toch maar eens een keer terug komen). Ronald en ik gingen als een raket (alles is relatief) naar beneden en zo kwamen we onveilig toch aan op de eindbestemming: camping Le Colporteur. En wat bleek: omdat de snelle mannen van Brabant Blijft Draaien lang koffie hadden zitten drinken en we die dus voorbij waren gegaan, waren Ronald en ik de eersten die aankwamen: onder luid gejuich van de vrijwilligers werden we onthaald. Ik heb zowaar de eerste etappe gewonnen! (nee hoor: het is geen wedstrijd). Na soep en douchen was het even wachten op onze volgwagen en de verzorging, want die bleven bij de laatsten van onze groep. Helaas kregen we bericht dat m’n broer René een knieblessure had gekregen en bijna had opgegeven, maar met de nodige vertraging heeft hij de etappe uitgefietst. Afwachten hoe het morgen zal gaan. Ik ben intussen heerlijk gemasseerd door Diana en als ze iedereen zo zorgvuldig onder handen neemt staat ze er om middernacht nog; ze moet nog even zoeken naar een verkort programma…. Degene die ons hebben proberen te volgen op de ‘tracker’ hebben onze voorzitter gevolgd; die heeft een ommetje gemaakt van 20 km bij Briancon. We hadden de tweede tracker niet mee. Als ik er aan denk zal ik ‘m morgen meenemen.
Posts
