Verslag Jeroen - Dag 1 - 30 augustus

Nou mensen, de kop is eraf en de mijne zit er nog op. Wat een dag. De dag voor de start hebben we de etappe van vandaag in omgekeerde richting gereden met de auto en raakten we al aardig onder de indruk van de Izoard; maar de Agnel vervulde ons met ontzag. We reden aan in schitterend weer en het uitzicht was prachtig. Vanmorgen starten we onder een wolkendek en gezien de zwaarte van de Agnel, was dat eigenlijk zeer welkom. Hoger opgekomen reden we in de wolken en werd het nog behoorlijk fris. Marc Booth heeft z’n reputatie waargemaakt: hij was als eerste boven. Hij rijdt ‘gewoon’ op 39 x 27 pfff… nou ik ben maar wat blij met m’n compact (34 x 28). We hebben er natuurlijk geen wedstrijd van gemaakt; doseren was het devies. Ik was heel blij om te merken dat alles goed zat. De zaterdagavond voelde ik me niet goed; ik kreeg vrijdag een koortslip – iets wat ik NOOIT heb – en zaterdagavond leek ik wel koortsig te worden ook. Vroeg naar bed met Ibuprofen (is geen vrouwelijke deelnemer) en vanmorgen ging het dus wel weer, ik kwam na Marc als tweede boven. Na de Agnel werd het mooi weer en de Izoard reden we in volle zon; warm, maar het uitzicht was geweldig. Na de Izoard voorbij Briancon richting de Lautaret. Die is niet zo steil, maar de wind stond op de kop en het was behoorlijk warm geworden. De vraag of we nu wel of niet de Galibier ‘erbij zouden doen’ werd uitgesteld tot boven op de Lautaret. Alleen Peter en ik wilde misschien nog en we besloten dat Daan de doorslag moest geven. Nou, Daan had tegen die tijd z’n bravoure ook een beetje verloren en we vonden het wel welletjes. Het vooruitzicht van een mooie lange afdaling naar Le Bourg d’Oisan was te verleidelijk en we hebben de grote Galibier dus rechts laten liggen (moet ik toch maar eens een keer terug komen). Ronald en ik gingen als een raket (alles is relatief) naar beneden en zo kwamen we onveilig toch aan op de eindbestemming: camping Le Colporteur. En wat bleek: omdat de snelle mannen van Brabant Blijft Draaien lang koffie hadden zitten drinken en we die dus voorbij waren gegaan, waren Ronald en ik de eersten die aankwamen: onder luid gejuich van de vrijwilligers werden we onthaald. Ik heb zowaar de eerste etappe gewonnen! (nee hoor: het is geen wedstrijd). Na soep en douchen was het even wachten op onze volgwagen en de verzorging, want die bleven bij de laatsten van onze groep. Helaas kregen we bericht dat m’n broer René een knieblessure had gekregen en bijna had opgegeven, maar met de nodige vertraging heeft hij de etappe uitgefietst. Afwachten hoe het morgen zal gaan. Ik ben intussen heerlijk gemasseerd door Diana en als ze iedereen zo zorgvuldig onder handen neemt staat ze er om middernacht nog; ze moet nog even zoeken naar een verkort programma…. Degene die ons hebben proberen te volgen op de ‘tracker’ hebben onze voorzitter gevolgd; die heeft een ommetje gemaakt van 20 km bij Briancon. We hadden de tweede tracker niet mee. Als ik er aan denk zal ik ‘m morgen meenemen.

Dat was het voor vanavond, hopelijk tot morgen, dan staat de Alpe d’Huez op het programma (meteen na het ontbijt)