Verslag Jeroen- dag 3 – 1 september

Gisteren geen verslag gedaan: we waren pas om kwart voor zes binnen en ik ben er niet meer aan toe gekomen. De etappe was weer prachtig: allereerst de Alpe d’Huez. Natuurlijk mooi dat die ook op het CV kan, maar de afdaling was eigenlijk meer bijzonder: afdalen aan de kant van Villard Reculas is spectaculair: een hoogtepunt! De onbekende collen tussen Grenoble en Chambery waren een pittige verassing. Achteraf bleek deze dag eigenlijk de Koninginnerit: 160 km met 3400 hm (400 meer dan beloofd…). Marc had wel zin om de etappe op z’n naam te schrijven en na eerst verdwaald te raken in Chambery, reden we als een speer richting Aix-Les-Bains. Maar toen kreeg ie een klapband (niet gevallen) en werden we gepasseerd door R en Tilly en ging de rit naar Tilly, die we het overigens graag gunden (nee, het is ECHT geen wedstrijd).
Vandaag dachten we een beetje te recupereren, maar we kwamen bedrogen uit. Na eerst een stukje vlak kwamen we in een heel mooi landschap, met drie colletjes. Na ruim honderd kilometer kwam de enige lange klim van vandaag: de Col de La Faucille, vanuit Gex. Daar heb ik voor het eerst afgezien deze tour: het was bloedheet en net als Michael Boogerd (hoorde ik in een interview) en R gisteren vlogen m’n voeten in de brand en kon ik na 7 km nauwelijks nog trappen, en toen was het nog 4 km. Maar ja, uiteindelijk kwam ik ook weer boven en konden Peter en ik Marc vandaag verder helpen aan zijn etappe overwinning (het is ECHT geen wedstrijd). De KPN boys (Brabant blijft Draoien) zaten ons op de hielen, dus we vertrokken maar weer van het checkpoint boven op de Faucille. In de afdaling begon het te regenen en vloog Peter uit een bocht. Hij kwam niet echt lekker terecht en had een flinke wond aan z’n linker elleboog. Hij is juist altijd zo voorzichtig. Ik had gelukkig ontsmettingsmiddel en pleisters bij me, dus we hebben ‘m een beetje beplakt en konden weer verder. Nog even verkeerd gereden en toen nog de laatste klim, van slechts 250 hm, maar dat was toch niet leuk meer na zo’n end. De etappe was ook nog zo’n 8 km langer en weer 500 hm meer, dus niks recupereren: we zaten er weer behoorlijk doorheen. Onderweg dacht ik nog aan een eindsprint met Marc, maar uiteindelijk gingen we gebroederlijk met z’n drieën over de streep. We waren weer als eersten en nu wordt het vervelend: morgen heb ik mezelf beloofd om ECHT rustig aan te doen en bij het team te blijven (nou ja, in ieder geval de middengroep). Oh ja, ik had een tracker: dus dat was ik.
Het regent nu pijpenstelen en morgen schijnen we ook in de regen te starten (ik heb er zin in …:-().
Oh, Diana roept, ik ben aan de beurt voor de massage en die wil en kan ik niet missen…. Hopelijk tot morgen (onder voorbehoud: we hebben 180 km voor de boeg, grotendeels in de regen en gewoon weer zwaar: 1650 hoogtemeters op papier, dus dat zullen er wel weer 2000 worden)