Verslag dag 5 (en 4) – Jeroen

Nou mensen, ik leef nog (weer). Gisteren was ik echt uitgewoond en kon ik geen verslag maken. Op zich was de etappe van gisteren veel minder zwaar dan verwacht. We starten weliswaar onder een zwaar wolkendek, maar het was droog toen we de tenten opruimden en starten. Het was ook leuk om samen te rijden, het landschap was prachtig en al hadden we onderweg wat regen: dat deerde niemand. Onderweg maakt Fried op spectaculaire wijze foto’s van ons, jammer dat niemand daar een foto van maakt: hij zit in de deur, met z’n bovenlijf uit de auto en neemt zo foto’s van ons in de afdaling bijvoorbeeld. Ook goed voor mij om een keer rustig aan te doen. Ik had tot dan toe nog niet goed geslapen. Op de tweede dag was Daan tot stilstand gekomen in mijn rug (rib). R floot bij een bocht (hij heeft een GPS) ten teken dat we een afslag hadden gemist. Dus ik rem, maar Daan kijkt achterom en tegen de tijd dat hij weer naar voren kijkt, zit ie boven op mij. Op dat moment deed het wel even zeer, maar ik had er die dag en de dag erop weinig last van. Maar aan het eind van de derde dag, stap ik na de massage verkeerd van de tafel en schiet het er in: alsof ik nog een beuk in m’n rug krijg. Vanaf dat moment is ie echt gekneusd en alhoewel Marc (chiropracter; wat een mazzel) z’n best doet om m’n spieren erom heen zo goed mogelijk te ontspannen, moet ik ontzettend opletten met m’n bewegingen. De minst riskante houding is al fietsend, dus dat valt weer mee. Gisteravond toch maar een dinges-pam (hoe heten die dingen) genomen van Tilly, waardoor ik tenminste 5 uur knock-out was, dus vanmorgen voelde het al weer beter. Vandaag dus de korte etappe. We begonnen vandaag wel in de regen en het is onderweg nog wel even droog geweest, maar niet lang. Behalve van m’n rug heb ik ook last van m’n linkerknie. Volgens de fysio is het waarschijnlijk een beginnende slijmbeursontsteking en gister aan het eind van de etappe speelde ie behoorlijk op. Vanmorgen was het al niet veel beter en in het koppie begonnen al nare gedachten te spelen over opgeven en ik voelde me dus K. De grootste uitdaging vandaag was de Grand-Ballon; 15 km klimmen en de laatste echte berg van de tour. We begonnen goed maar na vijf kilometer stonden heel veel auto’s en renners stil. De organisatie had besloten dat de klim moest worden afgelast: het spookte boven op de GB. Er zou een checkpoint zijn en de vrijwilligers met auto’s die naar boven waren gereden wisten niet wat ze zagen; ze zagen namelijk bijna niets: midden in de gierende storm en de wolken. Iedereen moest terug en via een alternatieve route naar Xonrupt-Longemer. Jammer van de Ballon, maar ook wel eens geinig om met het hele peloton in een grote sliert te rijden. Nu was de laatste en enige serieuze klim de Col de Bramont. Het begin was niet fijn: de knie protesteerde want nog koud van de stop ervoor, maar naarmate ik ‘m warmer trap, neemt de pijn af en dus ging ik ‘m maar zo zwaar mogelijk belasten en reed ik op het laatst zelfs Peter nog voorbij. Idioot hoor: een blessure die minder pijn gaat doen naarmate je harder werkt. Ik heb al gezegd dat we morgen dus maar gewoon keihard moeten gaan rijden, anders hou ik het niet vol J. Gisteren hebben we Diana vrijaf gegeven, want die werd toch ook wel een beetje moe, maar vandaag waren we vroeg binnen dus de meesten hebben hun massage al gehad. Straks nog even naar de fysio, met die gekke knie en dan maar weer afwachten hoe we morgen de 185 km naar Metz verteren. Wat nog wel leuk is: tijdens de natte etappe van vandaag hadden de meesten van ons zich al voorgenomen om een hotelletje of zoiets te nemen. Maar toen we op de camping aankwamen had Diana al iets leuks voor ons gereserveerd: een plek in het grote souterrain van het chalet van de eigenaar. We liggen vanacht dus gegarandeerd droog en morgenochtend is dat ook prettig opstaan. Nou, nog één belofte inlossen: De hartelijke groeten van mooie Ronald aan z'n vrouw Alice en de kinderen Daan en Eef en een fotootje toe: pappa onderweg aan het zuurstof. Misschien tot morgen!